Naar beneden scrollen voor Nederlands alstjeblieft.
Sometimes I forget how much I like to play around with words.
That wonderful feeling to get the words out of my head in order.
Sometimes they flow, fast.
As if they've been waiting to be poured
all over the pages on my computer or blog.
Sometimes I struggle, chasing sentences,
pulling them out from all of the dusty spaces in the back of my mind.
Sometimes it's a challenge, a puzzle.
Trying, searching, fitting,
replacing to fit the right word at the right place.
Then, somehow, I forget.
I forget about the satisfaction;
the sense of accomplishment.
That rush,
that feeling of doing exactly what it is you were supposed to do.
And the quiet peaceful feeling in my mind.
Words just become words to say,
words on the cover of a magazine,
words that enter my ear.
And my mind, floods.
It floods with words, sentences, stories, opinions.
Words that demand to come out.
When I sit down to let them,
they trip all over my fingers and land in the wrong places.
Backwards, mixed up, tangled.
Sometimes the fog lifts and I grab hold of sense, of reason,
only to get lost in the woods, long before the end of the paragraph.
I have been wandering these woods for a while now.
Wondering why I keep taking the wrong turn
or why I've ended up here in the first place.
But I am not alone.
Shimmering fragments of light accompany me.
Dancing, glistening.
Assuring me that there is a way out of the woods after all.
Soms vergeet ik hoeveel ik hou van spelen met woorden.
Het heerlijke gevoel om de woorden in mijn hoofd
er in de juiste volgorde uit te krijgen.
Soms vloeien ze, snel.
Alsof ze er op hebben gewacht
om over de bladzijdes van mijn computer of blog
te worden uitgegoten.
Soms worstel ik, jaag ik zinnen achterna,
en trek ik ze tevoorschijn uit de stoffige ruimtes achterin mijn hoofd.
Soms is het een uitdaging, een puzzle.
Proberen, zoeken, passen, verplaatsen,
om het juiste woord op de juiste plek in te passen.
En dan, op de een of andere manier, vergeet ik.
Ik vergeet de voldoening,
en het gevoel van verwezenlijking.
De kick,
het gevoel dat je precies doet
wat je op dat moment behoort te doen.
En het stille vredige gevoel in mijn hoofd.
Woorden worden gewoon woorden om te zeggen;
woorden op de kaft van een tijdschrift
of woorden die mijn oor binnendringen.
En mijn hoofd stroomt over.
Het stroomt over met woorden, zinnen, verhalen, meningen.
Woorden die eisen eruit te komen.
Als ik ga zitten om ze die kans te geven,
struikelen ze over mijn vingers
en landen ze op de verkeerde plaats.
Achterstevoren, door elkaar, verward.
Soms klaart de mist op en grijp ik zin of betekenis vast,
alleen om in het woud te verdwalen,
lang voor het einde van de paragraaf.
Ik dool al een tijdje rond in dit woud.
Me afvragende waarom ik toch telkens het verkeerde pad neem
of waarom ik hier in eerste instantie ben beland.
Maar ik ben niet alleen.
Glinsterende fragmenten licht vergezellen mij.
Dansend, schitterend.
Ze verzekeren mij ervan
dat er toch een weg is uit het woud.
