Why?
Why do I post on my blog that I am not doing well.
Why do I talk openly on the internet about my struggles?
I thought about this and I know that others are thinking it too.
Obviously I love blogging.
and it is therapeutic to write my thoughts down.
Is it because of the attention?
I just have this teeny little spot on the internet
and people do read my blog, but attention? I don't think so.
So why?
Because I want to speak up.
Because I have nothing to be ashamed of.
This is not my fault.
mental illness can happen to anyone.
I didn't choose this, it chose me.
For years I have been ashamed.
Too ashamed to even dare think that I needed help.
No one should ever have to go through that.
To be alone, to feel helpless and hopeless.
It's almost 1,5 years ago that I asked for help and started my treatment.
And it has not been easy, but it has been the best decision I have ever made.
Because with the help came hope.
Asking for help is not the worst thing that can happen.
The worst thing that can happen
is staying alone in the dark.
I want to thank you all for the kind words and thoughts and prayers.
It means a lot to me.
Waarom?
Waarom plaats ik op mijn blog dat het niet goed gaat?
Waarom praat ik openlijk op het internet over mijn strubbelingen?
Ik dacht hierover na en ik weet dat anderen het ook denken.
Natuurlijk hou ik van het bloggen,
en het opschrijven van mijn gedachten werkt therapeutisch.
Is het vanwege de aandacht?
Ik heb een piepklein blogje op het internet en mensen lezen het wel, maar aandacht?
Ik dacht het niet.
Dus waarom?
Omdat ik me uit wil spreken.
Ik hoef me nergens voor te schamen.
Dit is niet mijn schuld.
Een psychische aandoening kan iedereen overkomen.
Ik koos het niet, het koos mij.
Jarenlang heb ik me geschaamd.
Zo geschaamd dat ik niet eens durfde te denken dat ik hulp nodig had.
Niemand zou daar doorheen moeten gaan.
Om je alleen te voelen hopeloos en hulpeloos.
Het is nu bijna 1,5 jaar geleden dat ik om hulp vroeg en dat mijn behandeling begon.
Het is niet makkelijk geweest, maar het is de beste beslissing die ik ooit heb gemaakt.
Want met de hulp kwam er hoop.
Om hulp vragen is niet het ergste dat er kan gebeuren.
Het ergste wat er kan gebeuren.
Is alleen blijven in het donker.
Bedankt voor alle lieve woorden, gedachten en gebeden.
Het betekent heel veel voor mij.
